Hz. Muaviye hayatı

Hz. Muaviye hakkında kaleme alınmış 2 çeşit yorum mevcuttur. Biz sizlere bu iki yazıyı aynı başlık altında sunmak istiyoruz. En doğrusunu Allah bilir.

Birinci bölüm yorumlar;

Hz. Muaviye (radıyAllahü teâlâ anh), Peygamber efendimizin kayınbiraderi ve vahiy kâtibi idi. Resulullahın zevcelerinden Habibe validemizin kardeşidir. Eshab-ı kiramın büyüklerindendir. Öleceği zaman, Resulullahın kendisine hediye ettiği bir gömleğe sarılıp, hazinesinde saklamış olduğu, Resulullahın mübarek saç ve tırnak kesintilerinin de gözlerine ve ağzına konularak defnedilmesini vasiyet etmiştir. Kabri Şam’dadır.

Mekke fethedildiği gün babası ile beraber, Resulullahın önünde müslüman oldu.

Hz. Muaviye, Peygamber efendimizin kâtiplerinden idi. Yazısı güzel idi. Fasih, halim, vakur idi.

Zeyd ibni Sabit diyor ki:

Muaviye, Cebrailin getirdiği vahyi ve Peygamber efendimizin mektuplarını yazardı.

Fahr-i âlemin emniyetlisi idi. Bu yüksek rütbe, derecesinin ne kadar yukarı olduğunu gösterir. Bu büyük zata dil uzatanlar, Server-i âlemin Kur’an-ı kerimi yazmakta emniyet ettiğine dil uzatmış olurlar.

Abdullah ibni Mübarek hazretlerinin ilminin derecesini bilmeyen bir Müslüman yoktur. Din imamı idi. Her ilimde ileri, her işi ilmine uygun idi.Peygamber efendimizin ilmine tam vâris idi. İşte bu büyük âlim buyuruyor ki:

(Hz. Muaviye, Resulullahın yanında giderken, bindiği atın burnuna giren toz, Ömer bin Abdülaziz’den bin kere efdaldir.)

İkinci binin müceddidi imam-ı Rabbani hazretleri de buyuruyor ki:

(Hz.Muaviye’nin yanılması, Resulullahın sohbeti bereketi ile, Veysel Karani’nin ve Ömer bin Abdülaziz’in doğru işlerinden daha hayırlı oldu.Bunun gibi, Amr ibni As’ın yanlış bir işi, o ikisinin şuurlu işinden daha üstün oldu.) [c.1, m.120]

Din-i İslamın en büyük âlimlerinden İbni Hacer-i Mekki hazretleri de buyuruyor ki:

(Şüphe yoktur ki, Hz. Muaviye Sahabe-i kiramın nesep itibariyle büyüklerindendir. Peygamber efendimize nesep ile ve nikah ile çok yakınve mahremleridir. Server-i âlem, Onun hilm ve sehasını meth ve sena buyurdu. Onda İslamiyet, sohbet, nesep, nikahla akrabalık şerefleri toplanmıştır ki, bunların her biri, Cennette Resulullahın yanında bulunmaya sebep olan şereflerdir. Bunlara hilm ve ilim ve Halifelik şerefleri de katılınca, kalbinde az bir safa ve sıdkı ve salahı ve imanı ve izanı olan kimse için artık bu hususta fazla anlatmaya lüzum kalmaz.) [Sava’ik-ul-muhrika]

Hz. Muaviye, Huneyn Gazasında Resulullahın önünde babası ile birlikte kahramanca çarpıştı. Tebük Gazvesine katıldı. Veda Haccında bulundu. Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer zamanlarında Suriye taraflarındaki savaşlara katıldı. Hz. Ömer, onu Şam valisi yaptı. Hz. Ömer zamanında 4 yıl, Hz. Osman zamanında 12 yıl, Hz.Ali zamanında 5 yıl, Hz. Hasan zamanında altı ay Şam’da 21.5 sene vali oldu. [41.] senede, Kufe’de halife seçildi. 19 sene, dört ay halifelik yaptı.

Aklı, zekası, fesahatı, sabrı, yumuşaklığı, ikramı, cömertliği fevkalade çok idi. Müslümanların başına geçeceği, hadis-i şerifte bildirildi. Kendisinden çok hadis-i şerif alındı, kitaplara yazıldı. Bu da, büyüklüğünü ve kendisine güvenildiğini göstermektedir.

İslamiyet’in yayılmasında kıymetli ve pek çok hizmetlerde bulundu. Miladi 662’deSicistan’ı, 663’de Sudan’ı, bir sene sonra Afganistan’ı, Kâbil şehrinive Hindistan’ın kuzey kısmını, 665’te Tunus’u (Afrikiyye’yi) aldı.668’de gemilerle gittiği Kıbrıs’ı ve iki sene sonra da İran’daki büyükKuhistan eyaletini fethetti. Yine aynı sene Bizans İmparatoru Dördüncü Kostantin zamanında, oğlu Yezid’i büyük bir ordu ile İstanbul’un fethi için gönderdi ve şehir kuşatıldı. Kostantin, her sene büyük miktarda vergi vermek şartıyla barış yapmak zorunda kaldı.

673’de Ubeydullah bin Ziyad’ı Horasan’daki orduya kumandan yapıp, Ceyhun Nehrini develerle geçerek Buhara’yı aldı. Hz. Ömer tarafından fethedilen Kudüs hıristiyanlara geçince, Hz. Muaviye şehri tekrar ele geçirdi. Yemen, Mısır, Kayrevan, Irak, Azerbaycan, Anadolu, Horasan ve Maveraünnehire hakim oldu. Müslümanlar tarafından çok sevildi.Peygamber efendimiz, Hz. Muaviye’ye, (Ey Muaviye! Memleketlere hakim olduğun zaman, iyilik et!) buyurmuştur. Resulullahın sohbeti ve hayırdualarının bereketiyle, İslamiyet’in tesir sahasını çok genişletti ve İslamiyet’ten hiç ayrılmadı.

Hz. Muaviye, uzun boylu, beyaz tenli, heybetliydi. Güzel konuşur, adaletli davranırdı. Çalışkan,gayretli, azimliydi. Arabistan’da meşhur olmuş dört dâhi Sahabiden birisidir. Sanki her bakımdan devlet başkanı olmak için yaratılmıştı. Hatta Hz. Ömer, Hz. Muaviye’ye her bakışta; Bu, ne güzel bir Arapsultanıdır derdi. Cins atlara biner, kıymetli elbiseler giyerdi.Resulullahın sohbetinin bereketiyle şeriattan hiç ayrılmazdı. Hz. Ali onun hakkında; Muaviye’nin idaresini kötülemeyiniz! Zira onu kaybederseniz başların koptuğunu ve düştüğünü görürsünüz buyurmuştur.(Kısas-ı Enbiya, Mirat-i Kâinat, Medaric-ün-nübüvve)

Hz. Ali ile birbirlerine beddua ettikleri asla doğru değildir, bunu ibni Sebecilerin uydurmuş olduğu kıymetli kitaplarda yazılıdır. Yalan olduğunu şu âyet-i kerime de açıkça bildiriyor:

(Muhammed aleyhisselam, Allah’ın Resulüdür ve Onunla birlikte bulunanların[Eshab-ı kiramın] hepsi, kâfirlere karşı çetin, fakat, birbirlerine karşı merhametli, yumuşaktır.) [Feth 29]

Birbirlerine karşı merhametli olan, birbirini seven insanlar birbirlerine beddua eder mi hiç? Hâşâ ü teâlâ yalan mı söylüyor?

Peygamber efendimizin kayınbiraderi olan Hz. Muaviye, Peygamberimizden hayır dua aldı ve övüldü. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(İşlerinizde Muaviye’yi bulundurunuz. Çünkü, o kavi ve emindir.) [Tathir-ül-cenân]

(Ümmetimin en halimi ve cömerdi Muaviye bin Ebu Süfyan’dır.) [İ.Süyuti]

(Muaviye’nin mülk sahibi olmasına fazla zaman geçmez.) [Deylemi]

Hz. Hasan diyor ki:

Resulullah, (Bir gün gelir, Muaviye devlet başkanı olur) buyurdu. (Deylemi)

(Ya Rabbi, onu [Muaviye’yi] hâdi ve muhdi eyle) [Tirmizi] (Yani, Onu doğru yola ulaştır ve doğru yola ulaştırıcı eyle!)

(Ya Rabbi, ona [Muaviye’ye] kitap öğret, ülkelere sahip et ve azaptan koru.) [İ.Ahmed, Taberani, Ebu Nuaym, Ebu Ya’la, İ.Asakir]

Ebu İdris el-Havlani anlatır:

Hz.Ömer, Umeyr İbnu Sad’ı Humus valiliğinden azledince yerine Muaviye’yi tayin etti. Halk, “Umeyri azledip Muaviye’yi mi tayin etti” diye mırıldandı. Umeyr; “Muaviye’yi hayırla yâd edin. Zira ben Resulullahın, (Allah’ım, onunla (insanlara) hidayetini ulaştır!) dediğini duydum dedi. (Tirmizi)

İbnu Meryem el-Ezdi anlatır:

Muaviye’nin yanına girmiştim. Bana, seni hangi rüzgar attı diyerek ziyaretimden memnuniyeti izhâr etti. Ben de, Resulullahtan işitmiş olduğum şu hadisi size hatırlatmayı düşündüm dedim:

(kime Müslümanların işlerinden bir şeyler tevdi eder, o da onların ihtiyaçlarını,isteklerini, darlıklarını giderirse, kıyamet gününde da onun ihtiyaç, istek ve darlıklarını giderir.) Râvi der ki, bunun üzerine Hz.Muaviye insanların ihtiyaçlarıyla ilgilenmek üzere görevliler tayin etti. (Tirmizi, Ebu Davud)

Âmir İbnu Sa’d babasından naklen anlatır:

ResulullahBeni Muaviye Mescidine girdi. Orada iki rekat namaz kıldı, biz deonunla beraber kıldık. Sonra uzun uzun dua etti. Sonra yanımıza döndü.Buyurdu ki:

(RABBİMden üç şey talep ettim. İkisini verdi, birinigeri çevirdi: RABBİMden ümmetimi umumi bir kıtlıkla helak etmemesini talep ettim, bunu bana verdi. Ümmetimi suda boğulma suretiyle helak etmemesini diledim, bana bunu da verdi. Ümmetimin kendi aralarında savaşmamalarını da talep etmiştim, bu geri çevrildi.) [Müslim]

Resulullahın torunlarından seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretleri buyuruyor ki:

(İmam-ıAli şehid olunca, imam-ı Hasan müslüman kanı dökülmemesi ve rahat etmeleri için hilafeti bırakmak istedi. Muaviye’ye teslim eyledi. Onun emirlerine tâbi oldu. O günden itibaren Muaviye’nin hilafeti hak vesahih oldu. Böylece, (Bu oğlum seyyiddir. ü teâlâ, onun ile,müminlerden, iki büyük fırka arasını bulur, barıştırır) hadis-i şerifinin manası meydana çıktı. Muaviye de, imam-ı Hasan’ın tâbi olmasıile, dine uygun halife oldu. Böylece, müslümanlar arasındaki bütün anlaşmazlık sona erdi.) [Gunye]

Hz. Hasan, hilafeti kendi arzusu ile Hz.Muaviye’ye bıraktı. Onu halife olmaya layık görmeseydi,hilafeti bırakmazdı. Onunla harp ederdi. Hz. Hasan, layık olmayan birine hilafeti bıraktı, demek, Hz. Hasan’ı kötülemek olur. (H.S.Vesikaları)

Hadis imamlarından İbni Asakir bildiriyor ki:

Resulullah, Muaviye’ye, (Benden sonra, ümmetimin üzerine hakim olursun. O zaman,iyilere iyilik et, kötüleri de affet!) buyurdu.

Hz. Ali, (Muaviye, hiç mağlup olmaz) hadis-i şerifini hatırlasaydım, Muaviye ile savaşmazdım buyurdu. İmam-ı Beyheki de diyor ki: Hz. Ali buyurdu ki, Resulullahtan işittim, (Ümmetimden bazıları, Eshabımı kötüleyecekler.Bunlar, Müslümanlıktan ayrılacaklardır) buyurdu. (Mevahib-i ledünniyye)

İmam-ı a’zam hazretleri, (Eshab-ı kiramın hepsini hayırla anarız) buyurdu.İmam-ı Şafii ve Ömer bin Abdülaziz de, Eshab-ı kiram arasındaki savaşlar hakkında (ü teâlâ, ellerimizi, bu kanlara bulaşmaktan koruduğu gibi, biz de, dilimizi tutup, bulaştırmayalım!) buyurdu.(M.Rabbani c.2, m.96)

İmam-ı Gazali hazretleri de (Dinimizi bize ulaştıran Eshab-ı kiramdır. Onlardan birini kötülemek, dini yıkmakolur) buyurdu. İbni Hacer-i Mekki hazretleri buyuruyor ki: Abdullah ibni Abbas buyuruyor ki: Cebrail aleyhisselam Peygamber efendimize geldi (Ya ResulAllah! Muaviye’yi sana tavsiye ederim. Kur’an-ı kerimi yazdırmakta ona emniyet et, güven) dedi. Yine aynı sayfada yazıyor ki,Resul-i ekrem, bir gün mübarek zevcesi Ümm-i Habibe’nin odasına geldi.O esnada Hz. Muaviye başını, kız kardeşi Ümm-i Habibe’nin kucağınakoymuş uyuyordu. Resul-i ekrem bu hâli görünce, (Ya Habibe! Kardeşini bu kadar çok mu seviyorsun?) buyurdu. O da evet deyince, Peygamberimiz buyurdu ki, (Onu ve Resulü de seviyor.) [Tathir-ül-cenân s. 27]

İslam düşmanları, İslamiyet’i içerden yıkmak için Ehl-i beyti nebeviyi faciave felaketlere sürüklemişler. Bu cinayetlerini Ehl-i sünnete malederek, bu bahane ile İslamiyet’in bekçisi olan Eshab-ı kirama ve bunların yolunda olan Ehl-i sünnet âlimlerine saldırmışlardır.Müslümanların, bu tuzaklara düşmemek için, çok uyanık olmaları lazımdır. (H.S. Vesikaları)

İkinci bölüm yorumlar;

Başta Muaviye bin Ebu Süfyan olmak üzere, Müslümanlara hüküm süren Emevi hükümdarlarının hiçbiri, Hz. Muhammed’in peygamberliğine ve onun Allah tarafından gönderildiğine bir an dahi iman etmemişlerdir. Onlar, Peygamber’in bir grup mustaz’afın ve özellikle de davetine yardımcı olan kölelerin onayı ile hükümdarlığı ele geçiren bir sihirbaz olduğuna inanıyorlardı. Bu sözüm bir zan ve sanı değildir. Çünkü kimi zanlar günahtır. Aksine Muavıye’nin kişiliğini, hayatı boyunca, özellikle hükümeti zamanında neler yaptığını ve nasıl icraatta bulunduğunu anlamak için tarih kitaplarını incelediğimizde zannın yakine dönüştüğünü ve bunun tartışmasız bir gerçek olduğunu görürüz.
Hepimiz Muaviye’yi, babası Süfyan ve annesi Hind’i çok iyi tanıyoruz. Muaviye gençliğinde, babası Ebu Süfyan ile birlikte çeşitli savaşlarda Peygamber’e karşı kılıç sallamış ve onun davetini yıkmak için bütün gücünü harcamıştır. Planları suya düşüpde Peygamber onlara galip gelince gerçekte iman etmeyip teslim oldular. Ama Resulullah, onlara “Tulaka” (azadı köleler) adını vererek hatalarından geçti. Resulullah’ın vefatından sonra babası Ebu Süfyan bir fitne çıkararak İslam’ın kökünü kazımak istedi. Bu yüzden gece yarısı Hz. Ali’nin (a.s.) evine gelerek, onu Ebu Bekir ve Ömer’e karşı koymaya davet etti. Ali (a.s.) onun kötü niyetini bildiğinden yanından kovdu. Bu yüzden o, tıpkı yaralı yılan gibi İslam ve Müslümanlara karşı büyük bir kin besledi. Amcası oğlu Osman halife olunca içindeki küfür ve nifakı açıklayarak şöyle feryad etti: “Ey Ümeyye Oğulları! Hilafeti tıpkı bir top gibi birbirinize pas verin. Ebu Süfyan’ın yemin ettiği şeye andolsun ki ne cennet vardır, ne de cehennem.” [1]

İbn-i Asakir, Tarih’inde Enes’ten şöyle nakleder; “Ebu Süfyan kör olduktan sonra Osman’ın da bulunduğu bir yerde, “Burada kimse var mı? (Yani yabancı birisi var mı?)” diye sordu. “Hayır.” denilince şöyle dedi: “Allah’ım! İşi cahiliye dönemindeki gibi yap. Hükümeti gaspettir. Bütün dağları Beni Ümeyye’nin eline ver.” [2]

Sen Ebu Süfyan oğlu Muaviye’nin kim olduğunu biliyor musun? Onun Hz. Muhammed’in (s.a.a.) ümmetine önce Şam’ da, sonra da zorla gasp ettiği hilafet makamında neler yaptığı anlatmakla bitmez. Tarihçiler onun Kur’an’a ve sünnete ihanetlerini, ilahi ve şer’i hudutları çiğnemesini ve kalemlerin yazmaya ve dillerin söylemeye utandığı çirkin amellerini yazmışlardır. Ama bizler kalpleri Muaviye’nin sevgisiyle dolup taşan Ehl-i Sünnet kardeşlerimizin duygularına dokunmasın diye bunları zikretmekten çekiniyoruz.

Yine de onun nübüvvet sahibi Resulullah hakkındaki düşüncelerini zikretmeden geçmeyeceğiz. O, bu konuda babasının inançlarından kurtulamamıştır.

Muaviye, zina ve fücurla meşhur olan ve Hz. Hamza’nın ciğerini yiyen annesi Hind’in sütünü içmiştir. [3] Nitekim münafıklığı da, bir an bile siyah kalbine İslam dini girmeyen, münafıkların başı olan babasından miras almıştır.

Babası Ebu Süfyan’ın kalbindekileri öğrendiğimiz gibi, şimdi de aynı sözü daha münafıkça bir metodla tekrarlayan Muaviye’nin içindekileri öğrenelim.

Mutavvıf bin Muğayre bin Şu’be der ki: Babam Muğayre ile birlikte Muaviye’nin yanına gittim. Babam her zaman onunla konuşup müşavere eder ve Muaviye’nin şuur ve kurnazlığını bana anlatıp şaşırırdı. Bir gece babamı üzüntülü gördüm. Akşam yemeğini dahi yemedi. Aradan biraz geçti. Bir ara bizim yaptıklarımıza üzülebileceğini düşünerek:

– “Babacığım, niçin bu gece üzgünsünüz? Sizi üzen bir durum mu var?” dedim.
– “Oğlum! İnsanların en kötüsünün yanından geliyorum. ” dedi.
– “Kimdir o?” diye sorunca şöyle dedi:
– “Muaviye ile yalnız kaldığımda ona dedim ki: “Ey Müminlerin Emiri! Sen artık hedefine ulaşmışsın. Ayrıca yaşlanmışsın da. Artık adalet göster, hayır işlerde bulun. Akrabaların olan Haşim Oğullarına karşı biraz iyi davran. Onlar hakkında akrabalık hakkını gözet. Vallahi artık onların seni korkutacak bir şeyleri yoktur. Bunun anısı ve sevabı sana kalacaktır.”

Bunun üzerine Muaviye bana dedi ki: “Asla, asla! Ben hiçbir ödül ve sevap istemiyorum. “Teym” kabilesinden olan (Ebu Bekir) hüküm sürdü, adaletle davrandı ve yaptığını yaptı; ama ölmesiyle adı şanı da silinip gitti. Biri kalkıp adını anarsa, o başka. “Adiy” kabilesinden olan (Ömer), on yıl hüküm sürdü, çalışıp çabaladı; ama ölür ölmez adıda yok oldu. Biri kalkıp adını anarsa, o başka. Sonra kardeşimiz Osman halife oldu. Her açıdan eşsiz olan o da, istediklerini yaptı; onlar da istedikleri her şeyi onun başına getirdiler. Vallahi o da ölünce, adı da, başına gelenler de unutuldu gitti. Ama Haşim Oğullarından olanın (yimi Peygamber’in) adı her gün beş kez anılarak; “Eşhedü enne Muhammeden Resulullah” denilmektedir. Anan sana ağıt yaksın, bu varken bana ne ad, ne şan kalır ki?! Ama andolsun Allah’a, bu adı mutlaka toprağa gömeceğim!” [4]

Kahrolsun senin adın ve yazıklar olsun sana ey Muaviye! Sen bütün gücünle ve elindeki onca beytülmal ile Resulullah’ın (s.a.a.) adını mı defnetmek istiyorsun? Allah’a şükürler olsun ki, bütün planların suya düştü. Çünkü Allah senin gibilerin pususundadır. O, Peygamberi hakkında şöyle buyurmaktadır: “Ve biz senin şanını yücelttik.” Sen, Aziz Rabbimizin yücelttiği bir kimsenin ad ve şanını gömebilirmisin? Ne istiyorsan yap; bu yolda bütün çabanı harca. Ama bil ki, Allah’ın nurunu üfleyerek söndüremezsin; Allah senin nifakına rağmen nurunu tamamlayacak ve bütün alemi onun nuruyla aydınlatacaktır.

Dünyanın batısının ve doğusunun hakimi sen değil miydin? Peki ölür ölmez adın ve şanın niçin silindi ve neden hiçbir şeyin geride kalmadı? Sadece yaptığın kötü ameller anıldı ve sen Resulullah’tan da duyulduğu gibi İslam’ın kökünü kazımak istiyordun. [5]

Diğer taraftan sen ve emrin altındaki Ümeyye Oğullarının engellemesine rağmen asırlar ve nesiller boyunca Haşim Oğullarından Hz. Muhammed bin Abdullah’ın (s.a.a.) adı baki kaldı ve kıyamete kadar adı yücelikle anılacaktır. Sizler engellemeye çalıştıkça onların yücelik ve azametleri arttı. Dindeki bunca bidatiniz yüzünden kıyamet günü Allah’ın gazabına uğrayacak ve hakkettiğiniz cezayı çekeceksiniz.(İnşallah)

Şarap içen ve açıkça günah işleyen oğlu Yezid bin Muaviye’ye gelince; o da babasının inançlarını miras olarak almıştı. O, babasından alçaklığı, zina etmeyi, şarap içmeyi, kumar oynamayı miras olarak almıştı. Eğer o bu vasıfları babasından miras olarak almış olmasaydı, babası kesinlikle hilafeti ona bırakmaz ve onu Müslümanlara musallat etmezdi. Yezid’in ne malolduğunu herkes biliyordu. Şüphesiz, Muaviye hayatını ve ele geçirdiği bütün haram malları İslam’ ı ve gerçek Müslümanları yok etmek için harcamıştı. Onun, Peygamberimizin adını defnetmek için çaba harcadığını az önce gördük. Allah’a hamdolsun ki o, bu işi yapamadı; ama Peygamber’ den intikam almak için onun amcası oğlu, vasisi ve halifesi olan Ali (a.s.) ile savaştı ve nihayet sonunda Hz. Ali (a.s.) şehit oldu. Zorla, nifak ve hile ile halife olan Muaviye, halkın arasına uğursuz bir bidat sokarak, bütün beldelerdeki kiralık adamlarına emir göndererek minberlerde Hz. Ali ve Peygamber’in Ehl-i Beyt’ine lanet okumalarını istedi. Böylece o, Resulullah’a (s.a.a.) küfretmek ve lanet okumak istiyordu. [6] Onun planları uygulanamayıp eceli geldi ve çirkin hedeflerine ulaşamadı. Fakat kendisinin ve babasının yolunu devam ettirmesi, İslam’ı yok edip cahiliyeyi ihya etmesi için, oğlu Y ezid’ i İslam ümmetinin başına halife olarak getirdi.

Fasık ve günahkar biri olan Yezid hilafet makamına oturarak, babasının hedefi doğrultusunda çalışmak için kolları sıvadı. İlk olarak Peygamberimizin şehri olan Medine’de istedikleri her şeyi yapmaları için askerlerini üç gün serbest bıraktı. Onlar da sahabenin en ileri gelenlerinden binlercesini öldürüp Müslümanların ırz ve namuslarına saldırdılar. Yezid daha sonra Peygamberimizin güzel kokulu gülü olan Hz. Hüseyin’i, Peygamber’in Ehl-i Beyti ve ümmetin yıldızları ile birlikte şehit edip pak Ehl-i Beyt’in özgür kız ve kadınlarını esir etti. “İnna Iili ah ve inna ileyhi raciun.”

Eğer Allah onu helak etmeseydi, o korkunç cinayetleri ve fesatları ile İslam’ı ve Müslümanları mutlaka yok ederdi. Ancak burada bizim için önemli olan, tıpkı dedesi ve babası gibi onun da inancının iç yüzünü öğrenmektir.

Tarihçileri şöyle yazıyorlar: Uğursuz “Harre Olayı”nda çocuklar ve kadınların dışında binlerce Müslüman öldürüldü; bine yakın genç kıza tecavüz edildi; kocasız bin kadın hamile kaldı. Nihayet binlerce insan Medine’ de Yezid’ in kölesi olarak ona biat etti ve biat etmeyenler ise öldürüldü. Tarihte Moğollar’ın, Tatarlar’ın ve hatta bugün İsraillilerin dahi yapmadıkları bu cinayetlerin haberi Yezid’ e ulaştığında sevinç çığlıkları atarak Uhud savaşından sonra İbn-i Zab’eri’nin okuduğu şu şiiri okudu:

Keşke Bedir’de helak olan babalarım yaşasaydılar da düşmanlardan nasıl intikam aldığımı görseydiler ve sevinip feryad ederek şöyle deseydiler: “Ey Yezid! Ellerin dert görmesin. Helal olsun sana.” Biz onların ileri gelenlerini bugün öldürdük ve Bedir’de yere düşen bayrağımızı doğrulttuk. Eğer Ahmed’in oğullarından intikam almazsam, babamın oğlu değilim. Haşim Oğulları saltanat ve hükümetle oynadılar. Yoksa ne bir haber gelmiş, ne de vahiy inmiştir. [7]

Allah ve Resulünün ilk düşmanı olan dedesi Ebu Süfyan ise açıkça şöyle ilan etmişti: “Ey Ümeyye Oğulları! Hilafeti tıpkı bir top gibi birbirinize pas verin. Ebu’ Süfyan’ın yemin ettiğine andolsun ki, ne cennet vardır, ne de cehennem.”

Allah ve Resulünün ikinci düşmanı olan Muaviye ise ezanda “Eşhedü enne Muhammeden Resulullah” cümlesini duyunca şöyle diyordu: “Anan sana ağıt yaksın, bu varken benim adım mı anılır?! Bu adı mutlaka defnedeceğim!”

Ve nihayet, Allah ve Resulünün üçüncü düşmanı olan oğlu Yezid de açıkça Haşim Oğullarının birkaç gün hükümet sürdüğünü, vahiy ve kitap diye bir şeyin nazil olmadığını feryat ediyordu.

Böylece onların Allah’a, Resulüne ve İslam’a olan inançlarının içyüzünü öğrenmiş olduk. İslam’ın temellerini yok edip, Peygamber’ e ihanet etmek isteyen bu insanların az bir bölümüne değindiğimiz kötü işlerini sayacak olursak, sırf Muaviye’nin yaptıkları kalın bir cildi doldurur. Muaviye’nin yaptıklarını örtbas etmek için, Ümeyye Oğullarının malları sayesinde kör ve sağır olan ve ahiretlerini onların dünyası için satan alimlerin, hakkın batıla karışması yolundaki tüm çabalarına rağmen, tarihte Muaviye’ye rezalet ve alçaklıktan başka bir şey kalmadı. Eğer Müslümanlar gerçeği bilselerdi, Ebu Süfyan, Muaviye ve Yezid’i lanetten başka bir şeyle anmazlardı.

Bizim için burada önemli olan, yüz yıl Müslümanlara hüküm süren Emeviler ve taraftarlarının Müslümanların inanç, ahlak, amel ve ibadetlerini bozmuş olmalarıdır. Aksi halde, ümmetin hakka yardım etmeyip Allah’ın velilerini yalnız bırakmalarını, Allah ve Resulünün düşmanlarıyla birlikte olmalarını, azatlı oğlu azatlı Muaviye’nin, Resulullah’ın (s.a.a.) makamını temsil eden hilafete geçmesini nasıl yorumlayabiliriz?! Ömer bin Hattap halife olduğu zaman halk ona her zaman, “eğer yanlışlık yaparsan kılıçla seni öldürürüz” diyorlardı yalanını uydurdular. Görüyoruz ki Muaviye hakkında da şöyle yazıyorlar: Muaviye halife olduktan sonra Peygamber’in sahabelerini toplayarak ilk hutbesinde şöyle dedi; “Ben, namaz kılıyorsunuz ve oruç tutuyorsunuz diye sizinle savaşmadım. Ben sadece size hükümet etmek istiyordum ve şu an bu makama ulaştım.” [8] O sırada kimsenin nefesi çıkmıyordu ve hiç kimse ona itiraz etmedi. Tam tersine herkes ona uyarak onun ardısıra gittiler. Öyle ki, Muaviye halife olduğu zaman o yıla “Cemaat yılı” dediler. Gerçekte o yıl, ayrılık ve tefrika yılı olmuştur.

Yine görüyoruz ki fasık ve günahkar olan oğlu -ki herkesçe biliniyordu- Yezid’i halife olarak tayin edişi, o insanlar tarafından kabul ediliyor. Çok az ve salih insanlar dışında ne ona karşı çıkıyorlar, ne de aksi bir tepki gösteriyorlardı. Onlar da “Harre” de Yezid tarafından öldürüldüler ve geri kalanlar ise köle ünvanıyla ona biat ettiler.

Biz bu olayları nasıl yorumlayabiliriz? Ümeyye Oğullarının fasık ve cinayetkarları olan Mervan bin Hakem ve Velid bin Ukbe gibileri, müminlerin rehberliği ve emirliği makamına nasıl geçebilir?

İş öyle bir hadde varıyor ki, müminlerin sahte rehberleri askerlerini Resulullah’ın şehri Medine-i Münevvere’de istediklerini yapmaları ve ihanetler etmeleri için serbest bırakıyorlar; hatta Kabe’yi ateşe verip yakıyor ve Allah’ın emin hareminde ashabın en ileri gelenlerini şehit ediyorlar. Bunlardan çok daha kötüsü Emir’ül-Müminin adı altında Resulullah’ın (s.a.a.) sevgili torunu Hz. Hüseyin’in (a.s.) kanını dökmekle Resulullah’ın (s.a.a.) kanını döküyor, masum kızlarını esir ediyorlar, ama ümmetten kimsenin kılı kıpırdamıyor ve Resulullah’ın (s.a.a.) torunu cennet gençlerinin efendisi kendisine yardımcı bulamıyordu.

Daha sonra iş öyle bir hadde varıyor ki Allah’ın Kitabını parçalıyorlardı. Velid-i Emevi küstahça, Kur’anı parçalayarak, şöyle diyor: “Kıyamet günü Rabbinin huzurunda deki: ‘Velid beni okla parça parça etti.” [9]

Onlar bununla da yetinmeyerek başka şehirlerdeki minberlerde de Hz. Ali’ye (a.s.) lanet okunmasını emrettiler gerçekte ise onların Resulullah’a lanet okumaktan başka hedefleri yoktu. Onların bu ameline ise kimse itiraz etmiyordu. O’na lanet okumaktan kaçınanlar ya kılıçtan geçiriliyor veya ipe çekiliyor ya da bedeni parçalatılıyordu.

Veya daha kötüsü açıkça halkın önünde şarap içip zina ediyorlar, müzik çaldırıp dansöz oynatıyorlardı. Bu konuda ne söylesek azdır.

Görüldüğü gibi, İslam Ümmetinin durumu, bu insanlar zamanında böylesine haktan sapıyor, alçalıyor ve İslam’a uygun olmayan bir tutum sergiliyordu. Ve bu da Peygamberimizin yüce şahsiyeti ve masumluğunu ortaya koymaktadır. Bizim burada anlatmak istediğimiz de işte budur.
Alıntıdır…

[1] Tarih-i Taberi, c. ıo, s. 58; Müruc’üz-Zeheb, c. 2, s. 343.
[2] Tarİh-İ Dimaşk, c. 23, s. 471; Tehzib-İ İbn-i Asakir, c. 6, s.409.
[3] Zemahşeri, Rebi’ul-Ebrar, c. 3, s. 551, Bab’ul-Karabat ve’l- Ensab; İbn-i Ebi’l-Hadid, Şerh-i Nehc’ül-Belağa, c. 1, s. 336.
[4] Kitab’ul-Muvaffakiyyat, s. 576 – 577; Mes’udi, Müruc’üz- Zeheb, c. 3, s. 454; İbn-i Ebi’I-Hadid, Şerh-i Nehc’ül-Belağa, c. 5, s. 129 – 130; el-Gadir, c. ıo, s. 283 – 284.
[5] Kitab-u Sıffin, s. 44.
[6] İbn-i Abdurabbih, “el-Ikd’ül-Perid” adlı kitabında (c. 4, s. 366) der ki: “Muaviye minberde Hz. Ali ‘ye lanet okudu ve bütün valilerine de ona lanet okumalarını emretti. Onlar da lanet okudular. Peygamberimizin eşi Ümmü Seleme, Muaviye ‘ye bir mektup yazarak şöyle dedi. “Siz minberde Ali’ye ve Ali’yi seven herkese lanet ettiğiniz için Allah’a ve Resulüne küfrediyorsunuz. Ben Allah ve Resulünün, Ali’yi sevdiğine şehadet ederim.” Ama Muaviye onun sözlerine kulak asmadı. ”
[7] Belazun, Ensab’ul-Eşraf, c. 4, 2. Bölüm, s.30-42; Lisan’ul- Mizan, c. 6, s. 294; el-Bidaye ve’n-Nihaye, c. 8, s. 217 – 221.
[8] İbn-i Ebi’l-Hadid, Şerh-i Nehc’ül-Belağa, c. 16, s. 46.
[9] Hayat’ul-Hayvan, c. 1, s. 72, Müruc’üz-Zeheb, c. 3, s. 216.